2007′nin yazında bir gün, kardeşimin depremlerle ilgili arazi çalışması için Sivriada’ya ve Yassıada’ya gittik. Sabahtan akşama kadar çalıştık, terkedilmiş, yağmalanmış binalar, tarihi bir kilise, daha uçamayan yavru martılar, yunuslar gördük, martıların saldırısına uğradık. Zeytinyağına ekmek banıp yedik, teknenin kaptanıyla lafladık, uyukladık. Gece dönüş yolunda kocaman bir sahil güvenlik gemisi tarafından denizin ortasında çevrildik. Sonra Büyükada’ya uğrayıp bira, çerez aldık, teknenin minik çatısına uzanıp yıldızlara, Samanyolu’na bakarak muhabbet ettik, birlikte tırmanma planları yaptık.

See-Lye (Sea Lion) Woman‘ı Christine ve Katherine Shipp söylüyor, ninniyi de Harriett McClintock. Yağmur şarkısını kimin söylediğini aramak için Amerikan Kongre Kütüphanesine daldım, elim dolu çıkamadım.

Teselli ikramiyesi, aynı kasabadan:

Bazı müzikleri dinlerken bir dikkat kesilme hali oluyor. Başa alıyorsun, tekrar tekrar çalıyorsun. Seviyorsun zaten, ama bir yandan tam anlayamadığın bir şeylerden bahsediyor gibi geliyor, bi eksiklik hissediyorsun, onun için de dinliyorsun. Tekrar tekrar dinledikçe oturuyor gibi. Öyle öyle anlıyorsun gibi, o anlamadığın şeyi.

Ama nasıl bir anlamak? Önceden bildiğin şeylerin/duyguların hangisinden bahsettiğini çıkartmak şeklinde değil sanki. Hatta daha önce hissetmediğin, ama sahip olduğun “duygular uzayı”nda yaşayan bir duyguyu bulmak gibi bile değil bazen. Sanki yeni bir duygu doğrultusu açılıyormuş gibi o duygu uzayına. Renk körü maymunlara^* gen tedavisiyle pigment eklemişler, göremedikleri renkleri göstermişler. Onun gibi belki. Daha önce görmediğin bi rengi görmenin ötesinde, daha önce görmenin imkansız olduğu bir rengi görmeye başlamak gibi.

–
[^*Hangimiz değiliz ki? Vicdan azaplı referans.]