Denk gelmediyseniz, şurada bir şeyler var hakkında. Az kişi olacak diye düşünüp gitmiştim, 1000′den fazla insan vardı hapishanenin önünde. Polis insanları dağıtmak için türlü numaralar denedi başta, ama öyle numaralara alışkın tecrübeli eylemciler yemedi hiçbirini. Sonra karşı karşıya geçildi zaten, beklenmeye başlandı.
Gündüz yakındaki ufak bir kilisede konuşmalar vardı, Davis’in yeğeni de konuşanlar arasındaydı. Kim olduğunu bilmediğim, muhtemelen ünlü birinin insanları ayağa kaldıran konuşmasından kısa bir parça kaydetmiştim, aşağıda. Bir de akşam hapishanenin karşısında beklenirken insanların el ele, kol kola söyledikleri bir şarkıdan bir parça var. Çok çarpmıştı o an, çok etkilemişti. Öfke, isyan, intikam gibi bir şey değil, belki onlardan çok daha güçlü bir şey var gibi gelmişti içinde.
İdamdan sonra birkaç arkadaşıma yazdığım kısa bir nottan:
İlk infaz saati geldiğinde (erteleme olmadan önce) susuldu, saygı duruşu gibi bir şey oldu. İçeride olduğunu düşündüğüm şeyleri hayal etmeye çalıştım, böyle bir anın hak ettiği ‘outrage’i [öfkeyi], üzüntüyü hissetmek istedim, olmadı. Sonra erteleme haberi geldi, herkes çıldırdı sevinçten. O zaman, hop, ağlamaya başladım. Bu kadar insan, bu adamın yanında durdular, bırakmadılar onu diye (bu cümleyi yazınca bile gözüm doluyor)…
Davis’in ablası, kilisede konuşan yeğenin annesi Martina Davis-Correia, idamdan birkaç ay sonra öldü. Troy ve Martina’nın annesi Virginia Davis ise idamdan birkaç ay önce ölmüştü.
İnsanlar henüz toplanırken, bir tutuklama
Davis’in yeğeninin kilisedeki konuşması
Kiliseden hapishaneye doğru yürüyüş (öndeki Davis’in yeğeni)
Hapishane karşısında bekleyiş
“Injustice anywhere is a threat to justice everywhere”
Zırhlar kalkanlar
İnfazın durdurulduğu haberi
Amerikan Yüksek Mahkemesi’nden haber bekleyiş
Karşı karşıya bekleyiş
Karşı karşıya bekleyiş
İnfaz haberi
Herkesi ayağa kaldıran konuşma
Dayanışma şarkısı